Dit gaat mooi even in het Nederlands omdat dat minder frustratie oplevert dan te moeten zoeken naar de Engelse woorden, en frustratie heb ik momenteel echt even genoeg.

Begin dit jaar had ik last van pijn in mijn onderrug. Daar voor ben ik naar de fysiotherapeut geweest en met oefeningen was ik na iets van 8 sessies (allemaal niet vergoed uiteraard want er was niets 'ernstigs' aan de hand) nagenoeg van mijn klachten af. Heel prettig.

In mei/juni ging ik naar de huisarts vanwege klachten aan mijn spatader, die ik al van kinds af aan heb aangezien die een gevolg is (waarschijnlijk) van de operatie die ik had voor m'n oog. Doorgestuurd naar kliniek Dermalink en die *** van een dokter daar zei 'ga de rest van je leven maar een steunkous dragen, er is geen mogelijkheid tot behandelen'. Ik ben 31; dat dacht ik dus ook niet. Dus een nieuwe verwijzing aangevraagd (geen second opinion want dan zou ik onder behandeling moeten blijven bij die *** van Dermalink) en naar het Meander gegaan naar chirurg V. Daar 2 duplex onderzoeken gehad. Eentje met een kleine machine en een met een grotere machine om er zeker van te zijn dat er echt niets mis was met de aderen in mijn been (op die ene bij de spatader na dus). Mij was namelijk altijd verteld dat ik een trombosebeen zou hebben gehad en als de hele zooi al aan gort is dan is opereren wellicht niet zo'n goed idee. Maar, dat was allemaal prima. Dus ik mocht er thuis over na gaan denken of ik die operatie (want spuiten en laseren kon hier niet) wilde ondergaan.

Deze maand, november, ben ik weer naar de fysiotherapeut gegaan omdat ik inmiddels last had gekregen weer van mijn onderrug, dit maal met uitstraling naar mijn linker been. Echt flink pijnlijke scheuten die tot aan mijn enkel gingen. Vooral aanwezig na een tijdje zitten. Ontbijten was een beproeving, treinreizen ook. Fysiotherapeut gaf weer dezelfde oefeningen op als de vorige keer (dit was wel een ander, de vorige werkte er niet meer) en zei contact op te zullen nemen met mijn huisarts om te vragen of het verstandig zou zijn dat ik ook daar even langs zou gaan. Want mijn klachten leken toch wel te wijzen op een zenuwprobleem. De fysio zou me bellen als hij de huisarts had gebeld. Niets meer van gehoord. Volgende keer ben ik weer bij de fysio. Inmiddels is de klacht verplaatst van links naar rechts en word ik elke nacht om 05:00 wakker van de pijn omdat ik me om wil draaien maar dat dus niet kan. Goed voor je nachtrust en humeur zoiets... De fysio doet wat oefeningen met me en kraakt mijn bovenrug (no effect) en zegt de huisarts te hebben gesproken (of de assistente) en die wil graag dat ik langs kom. De fysio zegt toe mijn hele verhaal en zijn bevindingen op te zullen sturen. Dus ik maak diezelfde dag een afspraak voor een paar dagen later met de huisarts.

Zit ik daar een week later in de wachtkamer van de huisarts. Ik heb een afspraak om 17:00, de laatste van de dag. Uiteraard loopt alles uit en mag ik een f*cking half uur gaan zitten wachten tot ik aan de beurt ben, in een nagenoeg leeg pand (assistentes zijn ook al weg). Kom ik bij de huisarts, mag ik daar mijn hele verhaal en alle controle-oefeningen opnieuw gaan doen omdat er van de fysio niets is binnen gekomen!!! De huisarts vraagt wel 3 keer of ik echt geen uitstraling heb naar mijn voet en welke pijnstillers ik dan gebruik (ibuprofen) en of die effect hebben (weinig). Hij trekt de conclusie dat het waarschijnlijk geen zenuw ding is, dus ik hoef niet naar een neuroloog. Maar hij schrijft een verwijsbrief voor de orthopeed. Dat soort mensen schijnen verstand te hebben van je bewegingsapparaat.

Goed, afspraak met de orthopeed maken dus. Meneer G. Daar moet eerst een röntgenfoto aan vooraf. Gelukkig kan dat netjes achter elkaar. Dus afspraak onder werktijd (moet nog plannen wanneer ik dat 'in haal'), eerst door het röntgending heen (uitkleden, foto, draaien, foto, aankleden, door naar de volgende afdeling) en dan op gesprek bij de orthopeed. Komt daar een vrouw binnen lopen die zich voorstelt als 'huisarts in opleiding'. Ja hoor... natuurlijk. Kon ik mijn verhaal weer helemaal opnieuw doen, weer alle testende oefeningen! Uiteraard waren mijn klachten weer veranderd, het leek nu minder uit mijn rug te komen en meer in mijn heup te zitten. Maar slapen gaat nog steeds k*t. Gelukkig had deze vrouw door dat het me inmiddels behoorlijk hoog zat. Ze gaat de kamer uit om de boel te bespreken met de orthopeed. Die komt binnen, kijkt 2 seconden naar de foto's en zegt: "ja er zit dus te weinig ruimte tussen deze en deze wervel en die en die. Waarschijnlijk stulpt daardoor je tussenschijf uit en die drukt dan tegen een zenuw." Als het ernstig genoeg is noemen ze zoiets een hernia. Natuurlijk... op mijn 31e. Maar mijn klachten zijn niet zodanig dat het echt een hernia is en dat men dus weet hoe dat behandeld moet worden. Nee, ik heb natuurlijk weer een smaakje dat lastiger is. Als ik nou alleen last zou hebben van uitstraling in mijn been plus uitval (heb ik niet) of een verdoofd gevoel (heb ik ook niet) dan zou duidelijk zijn wat het was. Maar omdat ik ook pijn in mijn rug heb (gehad) en geen uitval of verdoofd gevoel heb is dit lastig. Dus we weten nu nog niets. Maak maar een afspraak voor een MRI scan.

Orthopeed en huisarts in opleiding vertrekken. Komt een ander vrouwtje binnen om een afspraak te maken voor een MRI scan. Dat moet dan wel in Baarn want in Amersfoort is daar geen plek meer voor. Helaas kan dan de nabespreking er niet meteen achteraan. Dus MRI scan volgende week in Baarn en dan de nabespreking een week later (weer onder werktijd) weer in Amersfoort. Dat was de eerstvolgende mogelijkheid, anders had ik verdorie moeten wachten tot eind januari!
Nou, nog een afspraak met de fysio, want die stond nog. Die zegt 'sorry, ik had nog niets naar je huisarts gestuurd, ik hoorde dat je naar een orthopeed moet'. Nou, daar ben ik inmiddels geweest, hoor. 'Oh'. Alleen nog maar een gesprek gehad, geen oefeningen of iets dergelijks. En daar fiets je dan 20 minuten voor heen en 20 minuten terug in de regen. Of ik hem op de hoogte wil brengen van de uitkomst van de MRI....

Waarschijnlijk dankzij die uitstraling in mijn been en de mogelijkheid dat ik daardoor toch mijn been iets anders belast dan normaal lijkt mijn spatader ook weer op te spelen. Aangezien de rekening van Dermalink (433 euro... kassa) eindelijk binnen is gekomen via CZ (eigen risico op maximaal, dus mag ik allemaal zelf betalen) en ik een soortgelijke rekening verwacht van het ziekenhuis (zelfde onderzoek, plus nog eens in een groter dus duurder apparaat) plus dus die hele MRI toestand denk ik; "ik ben nu toch wel zo'n beetje door mijn eigen risico heen, doe die vervloekte spatader dan ook maar meteen". Dus ik wil een afspraak maken voor die dagopname. Nee, dat kan niet. Er moet eerst een gesprek aan vooraf. Moet dat echt? Ja, dat moet echt. Vandaag om 15:40.

Uiteraard ben ik te vroeg, want mij is altijd geleerd om op tijd te zijn voor afspraken; liever te vroeg dan te laat. Ik ben er speciaal eerder voor weggegaan bij m'n vrijwilligerswerk in het asiel. Maar ik mag lekker een half uur (vanaf afspraaktijd) gaan wachten tot meneer V de kamer in komt, nog geen 2 minuten zit en alleen zegt "je hebt dus besloten te opereren en geen steunkous te dragen? Er komt zo iemand een afspraak met je maken. Ik schrijf even een receptje voor een steunkous die je tijdelijk moet dragen na de operatie". Weer een paar minuten wachten tot de assistente die me naar de kamer heeft gebracht weer binnen komt, met dat (onleesbare) recept en een zooitje papierwerk met informatie en de mededeling "als u tijd heeft kunt u nu doorlopen naar het 'opnameplein' om daar met de anesthesist te praten, die zijn er tot 16:30". Het is 16:10, ik heb nog wel tijd, dus ik denk 'mooi'. Wij naar die afdeling (Matthijs is zo lief om elke keer mee te gaan als er een gesprek gevoerd moet worden, als backup), is er dus geen anesthesist meer aanwezig!!! Moet er een afspraak gemaakt worden voor volgende week. Wel @#$#@%$#@$!$@#!!!

De apotheek in Meander Amersfoort heeft geen steunkousen op voorraad, zoals al aangegeven door de assistente van meneer V. Dus dan zou ik Baarn even moeten bellen om het op te laten sturen. Maar ach, daar heb ik volgende week toch een afspraak dus ik loop dan ook wel even langs de spataderpoli. Dus ik mag volgende week eerst een gesprekje doen met een anesthesist in Amersfoort en daarna naar het ziekenhuis in Baarn voor een MRI scan en het ophalen van zo'n steunkous. Na het anesthesistgesprek zal er een afspraak voor me worden gemaakt (daar word ik dan over gebeld) voor de daadwerkelijke dagopname. Ik mag toch echt hopen dat het dit jaar nog plaats kan gaan vinden....

Ik ben vandaag dus welgeteld 1,5 uur bezig geweest voor jan lul. Alle informatie die ik in het ziekenhuis heb gekregen hadden ze me ook gewoon kunnen toesturen en ik heb uiteindelijk nog niet eens met een anesthesist gesproken omdat die voortijdig was vertrokken (of weet ik het waarom die er niet was). Ik heb echt wel leukere/betere dingen te doen met mijn tijd! En Matthijs ook.

Een lichtpuntje: CZ gaat vanaf nu ongeveer opdraaien voor alle kosten. (ik heb meermaals via chat met de klantenservice geverifieerd dat zij gaan vergoeden) Doen die ook eindelijk eens iets zinnigs met het geld dat ik er al jaren in pomp. (lenzen worden niet/nauwelijks vergoed, oogprothese verrekend met eigen risico, tandarts controles worden niet vergoed, fysiotherapie ook niet; wat doet zo'n toko eigenlijk wèl met die 80+ euro per maand die ik er in stop?!) Helaas stond dit jaar mijn eigen risico dus op max (800+ euro) want ik mankeer eigenlijk nooit wat (nou, dat heb ik geweten) en ben ik daar dus al wel door heen. Mocht nou die operatie aan de spatader naar volgend jaar worden getild dan gaat dat eigen risico mooi naar minimaal, dan ben ik daar ook in een keer doorheen na die operatie. En als er dan nog behandelingen zouden volgen voor die rug/beenklachten dan mogen ze daar ook mooi voor dokken. Misschien moet ik ook maar een nieuwe oogprothese (650 euro) en/of reiniging (180 euro) aanvragen....

Nou, dat is dus wat mij zoal bezig houdt. Naast het knutselen van een paar Egyptische props en een kostuum voor Orenda (gaaf event!), post bezorgen (was vandaag de laatste keer, yes!), nieuw werk (tot nog toe leuk en gewaardeerd), Amersical (elke dag MamaMia liedjes in m'n hoofd) en nog wat losse afspraken.